The Indonesian life

Ik weet dat het alweer even geleden is dat ik wat heb geschreven op mijn blog. Inmiddels ben ik zo gewend aan het leven hier dat het steeds moeilijker wordt om wat op te schrijven.

De afgelopen tijd hebben we een hoop gezien van Indonesië. We zijn gaan eilandhoppen en snorkelen in Karimunjawa. Een licht blauwe heldere zee, een oud vissersbootje en een hoop onbewoonde eilanden met palmbomen en wit zand, gaven ons het gevoel dat we in een andere wereld waren beland. Een wereld die je alleen op tv ziet, op instagram voorbij komt of een standaard screensaver van je windows laptop. Dat soort plaatjes waren voor 5 dagen onze realiteit.

We hebben een eigen ring gemaakt tijdens een zilver cursus, de Prambanan tempel en het Ramayana ballet bekeken, een trekking gedaan door rijstvelden en gezwommen in een bergrivier. De tijd gaat ontzettend snel hier en we leren steeds meer over Indonesië. Ook in onze homestay leren we veel van andere over het land. Ze vertelde onze Belgische buurman, die hier 17 jaar heeft gewoond, over het leven en de mensen in Yogyakarta. Misschien dat hij wat was verbitterd door de jaren die hij hier heeft doorgebracht als homo, want dat is natuurlijk niet makkelijk. Zelfs niet als een stad in Yogya. Maar hij vertelde ons de keerzijde van Indonesië. De armoede, de jaloezie en de afgunst die de mensen hadden kleurde vooral zijn verhalen. Zo had hij nadat de Merapi vulkaan was uitgebarsten 100 mensen geholpen het opbouwen en restaureren van huizen, maar kreeg hij daar geen enkel bedankje voor. Als rijke blanke is het vanzelfsprekend dat je zoiets doet. Ook was hij eens bedreigd door de moslimgemeenschap waarin hij woonde, omdat ze jaloers waren.

Dit soort verhalen zetten je aan het denken, want elk systeem heeft zijn keerzijde. Maar juist doordat de onderste laag van de maatschappij niet wordt opgevangen door een zorgstelsel als in Nederland, zijn de mensen warm, behulpzaam en vriendelijk. Mensen staan klaar voor elkaar bij elke gelegenheid, of er nou iemand sterft of trouwt, de hele gemeenschap draagt zijn steentje bij. Overal waar we komen worden we warm onthaalt en de mensen zijn trots op hun land en laten ons dat graag zien. Het ontbreekt hier en daar wat aan logica en efficiëntie, maar waarom moet alles zo snel mogelijk als je er ook van kunt genieten? Dat zijn mijn ervaringen hier. In mijn ogen is een bepaald land of cultuur niet beter of slechter. Iedereen heeft zijn eigen manier van leven en dat is juist mooi.

Op onze stageschool, Tumbuh 3, begint alles steeds meer vorm te krijgen. We zijn begonnen met het invoeren van regels ten behoeve van de orde en structuur van de klassen. Dit wordt erg goed opgepakt en zowel de leerkrachten als de kinderen vinden het fijn. Deze week staat in het teken van instructiegroepen. We willen de leerkrachten helpen hoe je ervoor kunt zorgen dat ieder kind een gepaste instructie krijgt. We passen het rooster aan, bekijken de onderwijsbehoeftes van de kinderen en oefenen het zelfstandig werken. Ik kan me voorstellen dat als je altijd op één bepaalde manier hebt gewerkt, en geen andere manier kent, het lastig is om je gewoonte te veranderen. Toch pakken de leerkrachten het super goed en enthousiast op. Doordat de school pas 1,5 jaar bestaat is het team jong en open en dat is heel fijn om mee te werken.

Wat betreft mijzelf en de dieren gaat het steeds beter. Het went steeds meer dat er hier en daar wat knaagdieren, reptielen en insecten kruipen. Ik zelf probeer zoals de mensen hier zeggen ‘samen te leven met de dieren’. Ik bedoel, het klinkt best mooi en je kan er beter nu maar aan wennen dan op het moment dat we echt gaan rondreizen. Toch kreeg ik afgelopen week even een emotionele inzinking toen er een rat in de kledingkast lag. Denise ontdekte hem en toen ik gillend in paniek naar onze general manager wilde rennen om te zeggen dat er een ‘tigus’ in onze kast zat kwam ik er nog eentje tegen. Ik moet toegeven dat ik toen even een traantje heb weggepinkt en als een klein meisje heb gehuild om mn papa. Gelukkig konden we er na 15 minuutjes alweer om lachen.

Gister hebben we een heerlijke zondag gehad. We zijn naar een Javaanse bruiloft geweest en hebben biertjes gedronken op een bergtop met uitzicht over regenwouden en tempels. En hoe sluit je een mooie zondag beter af met een lekker stuk chocola? Dat had ik niet moeten doen want de chocola zat vol met mieren, wat ik pas zag na een hap te hebben genomen. Maargoed, ik leef nog en wie weet kom ik hier wel van mijn vieze-beesten- -fobie af.

De pauze is voorbij, dus ik ga snel weer de klas in naar waar 17 schatjes met grote bruine ogen op me wachten!