Net als mijn opa

Bandung wordt ook wel 'Paris van java' genoemd en dat merk je! Nergens in Indonesië zien de mensen er zo mode bewust uit als in Bandung. Alles is er te vinden in de ontelbare shops en mals. Lekker eten kun je er ook (kiosk in chiampelas mall is mijn favoriet). In de gebouwen zie je een hoop terug van de kolonisatie. Spierwitte, bakstenen huizen met een grote veranda, hoge pilaren en schattige groene luikjes. Al verkennend door de stad stel ik me voor hoe mijn opa hier ook heeft gelopen. Of zou hij een fiets hebben gehad? Ik weet het eigenlijk niet. Het leven van mijn opa stond vaak in het teken van Indonesië. De tijd die hij hier heeft doorgebracht had hem veranderd, hoor ik mijn tante nog zeggen op de crematie iets meer dan een jaar geleden. Ik denk vaak aan hem. En ik word vaak aan hem herinnerd als ik vertel dat ik uit Belanda (Holland) kom. Niet dat de mensen het me kwalijk nemen dat ons land hier 360 jaar heeft geregeerd. Nee, zo zijn de mensen hier niet. Nooit zal er een slecht woord worden gesproken over het verleden. Wat gebeurd is, is gebeurd. Maar hoe dan ook, hier in Bandung, hebben we een hoop achtergelaten. Wie weet ook een stukje van mijn opa.

Na het slenteren door het centrum van Bandung en de omliggende bergdorpjes waar we aan de straatkant rode rijst en vis aten met prachtig uitzicht over de hele stad, had ik (zoals gewoonlijk) een blaar opgelopen. Na een klein half
uurtje scooteren terug naar het centrum kwamen we een mal tegen waar ik wat pleisters kocht en me enkel vol plakte. Het regende toen ik naar buiten liep. En langs de rand van de weg stond het vol met jongetjes tussen de 5 en 12 jaar (zie foto). Bijna allemaal waren ze doorweekt en de meeste op blote voeten. Het jongetje rechts is gehandicapt. Zijn ene handje is helemaal dubbel geklapt en hij heeft moeite met lopen. Al deze jongens bieden zich aan om mee te lopen naar de auto met hun paraplu zodat je niet nat regent. Waarom? Omdat deze kinderen vaak geen ouders hebben en/of niet naar school kunnen omdat ze geen uniform en boeken kunnen kopen.

Ik heb al veel verschillende vormen van armoede gezien. Bedelende bejaarden, gehandicapten en ernstig zieke mensen van alle leeftijden. In Jakarta legde ik laatst wat klein geld in een vrouwenhandje met afgestorven vingers, waarschijnlijk door een vorm van diabetes. Het vrouwtje bedankte me vriendelijk en ik gaf naar een soort van goed bedoelde onhandige aai over haar rug. Aan de ene kant raak je eraan gewend, maar op sommige momenten word je toch weer echt geraakt en sta je weer met beide benen op de grond. Het liefst zou ik ze allemaal een beter leven geven....

De laatste week in Indonesië is aangebroken. Dat betekend dat ik nog even heel hard ga genieten van al het moois hier, de mensen van wie ik ben gaan houden en het heerlijke warme weer. Dus mijn volgende blog zal weer zonnig en jarloers-makend klinken, beloofd!