Deel 2

Deel 2 van mijn update schrijf ik vanaf de achterbank van een Toyota corolla '74. Hij houdt van oldtimers. Het is dan wel geen mercedes, maar ik houd er ook van. Het doorgezakte leer, de veiligheidsgordels die nooit werken en de ramen die niet sluiten... Samen met Agung wat vrienden en andere bezitters van oldtimers rijden we naar het Wonosobo. Daar slapen we een nachtje (ik gok in de auto) bekijken we de zonsopgang en doen we een rondje langs het Dieng plateau. Na de gijzers, de tempels en het meer gaan we langzaam weer terug. Langzaam wat onderweg gaat er altijd wel wat mis, kapot of heeft iemand pech. Maargoed, waar was ik gebleven....

Na Tulamben zijn we met een drijver naar de kunststad Ubud gereden. Hier hadden we echt het gevoel in Bali te zijn. Ondanks de bijna constante regen vond ik dit een van de leukste steden. De mensen zijn zo relaxt en vriendelijk en als je met je starbucks koffie (eindelijk wat anders dan indocafe) naar buiten loopt moet je uitkijken dat je niet op een klein schattig offertje stapt. Dit gebeurde mij natuurlijk wel een aantal keer, maar gelukkig kon ik er met een glimlach mee weg komen. De stad is vol met kleine verborgen tempeltjes en paradijsjes.... Op het monkey forrest na. Dat was een regelrechte ramp.

Aan de voorkant van mijn rugtas had ik een flesje water bevestigd. Ik had expres geen bananen gekocht, geen pinda's en alle losse spullen in mijn tas gedaan. Denise wilde een foto maken van een aap. Zij had wel bananen gekocht en deze werden in 10 seconde uit haar handen geritst. Toen besloot ik om op een veilige afstand te blijven....

Nonchalant leun ik tegen een paal. Ik wat hoor kraken in mijn tas. Shit het flesje denk ik nog. Maar het is te laat. Ik sta oog in oog met een aap en op het moment dat hij zijn tanden laat zien zie ik nog maar 1 uitweg. De aap springt op me... Ik gooi me tas af en ren weg. Gelukkig waren er beveiligers aanwezig en denise die dapper mijn tas terug pakte en de aap weg jaagde. Wel handig want het scheelde niet veel of ik was mijn telefoon, portemonnee en paspoort kwijt geweest. Na 3 dagen Ubud en een nieuwe surfbikini was het tijd voor de kust.

Op kerstavond, wederom in de regen, zaten we vermoeid, gefrustreerd en hongerig in het restaurant van Julia inn in Kuta. Kuta was overladen met westerese toeristen die hier probeerde te ontsnappen aan de feestdagen of hun winterdepressie, ik weet het niet. Hoe dan ook... Kuta was vol, bomvol. En wij moesten opzoek naar een hotel... Dachten we.

Misschien was het pure toeval, maar wij kwamen de Brabandse indo Cliff tegen. We raakte aan de praat, dronken wat biertjes en er waren zo veel toevalligheden dat het een klein kerstverhaal werd. Cliff komt uit Raamsdonker (ut Veer voor de kenners onder ons) en zijn vrouw uit Almkerk net als mijn familie. Samen met zijn vriend Michael uit Jakarta was hij op pad. We raakte aan de praat over Jogjakarta. Ze kwamen er net vandaan om de zoon op te zoeken van Michael. Die woonde om financiële redenen bij familie en had hij al een jaar niet gezien. Toen hij een foto liet zijn was het verhaal rond. De zoon van Michael was 1 van onze stagekinderen, Indra. Het was zo leuk om Michael te kunnen vertellen over Indra en foto's te laten zien uit onze stageperiode. Eerder hoorde Cliff ons praten over het feit dat we geen slaapplek hadden en hij bood ons een overnachting aan in zijn villa in candidasa. Een prachtige villa aan zee, privé zwembad en een inrichting waarvan je al helemaal zen wordt als je er alleen maar naar kijkt. Hier hebben wij al snorkelend, zwemmend en zonnend met een hoop Brabantse gezelligheid en humor de kerstdagen doorgebracht.

Cliff ging terug naar Holland om de nieuwjaar met zijn gezin te kunnen doorbrengen. De regen was gestopt en nu was het echt tijd om te surfen in Kuta. Echter is er van het surfen niet veel gekomen. We hebben op het strand gelegen, wat geshopt, nog eens gegeten met opa rob en drankjes gedaan. Kuta was super druk, toeristisch en beide hadden we heimwee naar Jogjakarta. Op 31 december vlogen we terug om de laatste dagen van Denise door te brengen in de Borobordur (dorpje, een uurtje vanaf Jogja).

Hier hebben we oud en nieuw geviert, wat een beetje een flop was doordat we het verkeerde feest hadden gekozen en verder te laat waren om nog ergens heen te gaan. Een reistijd naar de dichtstbijzijnde stad is al snel een uur. De slowgan van het feest was 'een harmonie van traditie en stilte' dus wellicht dat er een lampje had kunnen gaan branden dat dit een bejaarde feest was met traditionele voorstellingen. Zo zie je maar weer, in het Engels klinkt alles veel cooler dan het is.

Tot het afscheid van Denise hebben we niet zo veel bijzonders gedaan. We zijn niet meer gaan reizen maar hebben de tijd doorgebracht met onze vrienden daar met reggae avondjes, scooter rijden, lekker eten, voetbal kijken, uitslapen, wodka en biertjes drinken en film kijken.

Op 8 januari was het voor Denise helaas tijd om naar Nederland te gaan.... Klaar voor het afstuderen! Bij mij zit dat er voorlopig nog niet in, dus ik blijf hier nog tot 20 maart. Ik verblijf in Jogjakarta in het huis van Rina (Indonesische meid die werkt in Australië), maar slaap eigenlijk meestal bij Agung. Ik ben een week naar Maleisië geweest, ga wat dagen en weekendjes weg en help zo nu en dan op scholen in Jogjakarta. En verder.... Heerlijk genieten van het relaxte leven hier. Wat we doen in Nederland toch echt een hoop dingen verkeerd.....