bericht van de allerslechtste blogger ever

Allereerst wil ik mijn excuses aanbieden. Het is veel te lang geleden dat ik heb geschreven en eigenlijk zoals alles waaraan ik ooit (heel fanatiek) begon, verlies ik mijn interesse, motivatie en heb ik niet zoveel doorzettingsvermogen. Behalve dat ben ik ook geen held in het onderhouden van contacten, laat staan met een tijdsverschil van 7u. Dus Samira, deze is voor jou.

Ik denk wel vaak aan jullie hoor en zelfs nu ik toch al een tijd weg ben, krijg ik nog steeds leuke berichtjes met de vraag hoe het gaat en wat ik aan het doen ben. Een en al liefde! Dus bij deze even een korte update :)

Momenteel zit ik voor een stinkende waroeg in penang, maleise. Het ruikt hier naar paarden en dat in combinatie met eten, laat mij liever wachten in de brandende zon dan daar binnen. Ik ben aan het wachten op Agung. Die heeft hier gewerkt op een cruiseschip en afgesproken met wat oude vrienden en collega's. Uit verveling heb ik zojuist de hele collectie uit weet ik veel welk tijdperk van de H&M gepast... En uiteindelijk 1 jurkje gekocht (iedereen die mij kent weet dat ik met 1 jurkje ook een shirtje, armbandje en nog wat verzwegen aankopen bedoel). De laatste paar dagen heb ik doorgebracht op Langkawi. Een prachtig toeristisch eiland langs de zuidkust van Maleisie. Mooi, maar niet zo mooi als Indonesie. Als ik even terug blader heb ik mijn laatste blog geschreven in Lombok, de ochtend voordat ik vertrok naar gili.

Na wat onderhandelen met de lombokkenaars (niet zo vriendelijk) hebben we een taxi gevonden die ons brengt naar bangsal, de haven van lombok. Vanaf daar reizen joyce, sas, denise en ik naar de gili eilanden. In de stromende regen kwamen we aan op gili air. Een prachtig eiland met witte zandstranden, palmbomen, blauwe zeen en relaxte eilandbewoners. Daar heb ik voor het eerst heimwee gehad... De heimwee hebben we weg gedronken met een paar wodka en in de bar wat nederlanders ontmoet met een duikschool. Daar hebben we alle vier ons duikbrevet gehaald. 4 keer hebben we gedoken rondom de gili eilanden en de mooiste dingen gezien zoals schildpadden, roggen, nemo visjes, sweetlips (gekleurde regenboog streepjes en dikke lippen), moreno (je weet wel, die lelijke vis van ariel de zeemermin) bumperhats pariot (ofzo... Hele grote lelijke vissen, zwemmen in een school, zeldzaam) en de rest van de finding nemo crew op de haai na.

Na het duikfestijn was het tijd voor een feestje en zijn we naar gili Trawangan gevaren, natuurlijk weer in de stromende regen. Hierdoor leek onze stapavond letterlijk in het water te vallen tot dat we kennismaakte met het beruchte shotje wodka-jaws. Tot diep in de nacht, zwaar beschoten gedanst in een veel te lege club. En zoals de traditie van Denise en mij gaat, geen eiland feestje zonder skinny dippen.

De dag erna was het tijd om afscheid te nemen van Joyce en Saskia. Deze twee schatjes gingen terug naar Nederland en wij naar het laatste gili eiland gili Meno om even een week niks anders te doen dan te liggen aan het strand. Veel meer was daar trouwens ook niet te beleven.

Officieel was ons plan om door Lombok naar Komodo te reizen. Een ander Eiland waar we de kleine Komodo draakjes zouden kunnen spotten (al was de kans niet heel groot in het regenseizoen) en te duiken. Het vervoer was geboekt bij een klein bedrijfje in Lombok. Toen we deze mannen ons geld overhandigde hadden we eigenlijk allebei al onze twijfels. Toen dit bedrijf ons niet kwam ophalen, te laat naar een bus bracht en een van de chauffeurs ons dood leuk aan de kant zetten in the middle of now where waar we vervolgens opnieuw tickets moesten kopen voor vervoer waren we er klaar mee. Half in tranen hebben we de eerste beste taxi gepakt naar een ferry die ons naar Bali heeft gebracht. Daar hebben we een te dure taxi gepakt naar Tulamben om een duik te maken naar een Japans zee wrak uit de tweede wereldoorlog en te slapen in de mooiste kamer uit onze backpack periode. Oke er waren geen draken en het was ook niet de mooiste duikplek op aarde.... Maar de duik was heel cool om mee te maken en dit deed ons het Lombok-drama snel vergeten.